Er komt een telefoontje binnen op een dag dat ik werk als gedragswetenschapper. Dat gebeurd natuurlijk veel vaker maar in dit geval is het ernstig mis met een jongere en er wordt getwijfeld over wat te doen. Ik merk het appel dat op me gedaan wordt om een oplossing te bedenken en ook het gevoel en de neiging in mezelf om die oplossing te geven. Dit opmerken zorgt ervoor dat ik de tijd neem om mijn voeten naast elkaar neer te zetten, me bewust te worden van mijn ademhaling en na te denken over mijn reactie. Het gaat om vragen stellen maar ik kan er op dit moment niet eentje bedenken. Dat zeg ik tegen hem en vervolgens erken ik dat het lastig is om nu de juiste acties in te zetten. Ik vertel hem dat ik blij ben dat hij contact met mij opneemt. Hij geeft aan dat dit contact alleen al meer rust geeft. Nadat hij het verhaal vertelt heeft en ik vragen heb gesteld ter verduidelijking besluiten we samen dat het goed is om met de jongere, zijn ouders en andere mensen die zich ook zorgen maken om dit gezin in gesprek te gaan. Dat wordt een grote groep mensen ontdekken we en dat is fijn, zoveel betrokkenheid. Mijn collega kan weer verder.
Soms kan je heel sterk voelen dat je in actie moet komen of dat jij nu een oplossing moet bedenken. Natuurlijk is snel in actie komen heel gezond als je op een zebrapad loopt en merkt dat een auto niet gaat stoppen maar op andere momenten kun je ook besluiten om de actie of de oplossing even uit te stellen en vervolgens op te merken wat er allemaal in je lijf gebeurd, welke gedachten er misschien rondspoken, welke gevoelens er nu naar boven komen. Om daar werkelijk even bij stil te staan en aandacht aan te geven komt er meer ruimte om te kiezen of je in actie moet komen en hoe je actie eruit gaat zien.
0 reacties