Fijn gesprek

Met een oudere dame ben ik in gesprek. Het is een bijzonder gesprek waarbij er openhartig onderwerpen gedeeld worden. Het is niet altijd makkelijk geweest in haar leven; ze is gescheiden van haar man die alcoholist was en nog niet zo lang geleden is overleden. Ze heeft drie kinderen en de jongste is een zorgenkind (nog steeds). We komen in gesprek over mindfulness en ik zie de verandering in haar gezicht ontstaan. Ze lijkt ineens onzeker maar stelt me toch de vraag. “Is dat niet iets heel zweverigs?” Mmmmmmmm, ik moet er stiekem om lachen en vraag haar wat ze precies bedoeld met zweverig. Ik herken de vraag namelijk maar al te goed. Ze noemt Jomanda en ik schaterlach. Ze moet er nu zelf ook om lachen en zegt tegen mij: “Maar dat ben jij toch helemaal niet?” Dan vraag ik haar wat ze van mindfulness heeft gehoord en voeg ik toe wat ze (nog) niet weet. We spreken over het brede wetenschappelijke onderzoek dat gedaan wordt en het soms grote en soms minder grote bewijs van wetenschappelijke evidentie. Maar ook over de ervaring van mijzelf en hoe en waarom ik mindfulnesstrainer ben geworden. En langzaam zie ik haar ontdooien en genieten en gaat ze me kritische vragen stellen. Het kan toch niet zo simpel zijn dat dit werkt? Maar een nieuw olifantenpaadje maken in je hersenen is toch hetzelfde als automatische patronen gebruiken? En ik merk… ik merk de neiging om te willen vertellen, te willen overtuigen haast, te gunnen dat zij leert en dus stop ik. Ik STOP en voel wat er gebeurd met de spieren in mijn lichaam, met de adem die hoger komt. Ik neem de tijd om te ademen en te genieten van opmerkzaamheid en mijn bewustzijn te verbreden en ik luister alleen nog maar en stel open vragen. Dat doet haar goed en mij ook. We praten en luisteren nog een hele poos en ze sluit af met de volgende woorden: “Je hebt me nieuwsgierig gemaakt.”