Dit jaar (2023) lijkt een trainingsjaar, zowel binnen Jop26 als in mijn rol als gedragswetenschapper.
Het begon met JIM (jouw ingebrachte mentor). Hoe belangrijk het is om aan jongeren te vragen WIE er belangrijk voor hen is, bij wie ze zichzelf mogen zijn, wie er onvoorwaardelijk voor hen is. Het klinkt zo logisch om te vragen wie er belangrijk is in plaats van wat het probleem is. Bij dat laatste kinkt het alsof wij als wetenschappers en jeugdwerkers weten hoe we het op moeten lossen. Maar dat weten we eigenlijk helemaal niet zo goed. We mogen dus veel meer vertrouwen op de kennis en kunde van belangrijke andere(n) die de jongere zelf aanwijst en dan daarmee samen gaan werken. Het is op een andere manier werken en het is misschien voor sommigen even wennen. Het levert ook veel, heel veel op. En wat lijkt het toch op oplossingsgericht werken, op de nieuwe route, op mindfulness, op vertrouwen in het gezin en de mensen die om hen heen staan.
Vervolgens de bijscholing ‘mindfulness met jongeren’ van David Dewulf. Vier hele dagen en zeer gevulde dagen ook. Met een grote groep mensen die allemaal mindfulnesstrainer zijn maar zich ook nog meer en beter willen richten op het verschil tussen volwassenen en jongeren. In grote lijnen hetzelfde; vanuit de traditie van Jon Kabat-Zinn maar met meer ruimte voor beweging, voor humor, voor metaforen. David is de rust zelve en heeft mooie en soms ook lastige ervaringen om te delen. Ik heb er weer veel van van mogen leren.
In juni is het dan tijd voor de bijscholing met Frits Koster en Erik van den Brink. De MBCL, voluit Mindfulness Based Compassionate Living. In het kort compassietraining genoemd. Weer een stap verder. Het is het vervolg op de basis die ik of jij al gelegd hebt met de MBSR of de MBCT. Ik moet zeggen dat de oefeningen voor mij in eerste instantie wennen was, ik wilde er eigenlijk niet aan, was er misschien nog niet aan toe. Nu, na al een heel aantal trainingen gegeven te hebben en mezelf ook steeds verder te verdiepen merk ik dat de behoefte om met meer compassie te leven ook bij mij aan de orde is. Steeds vaker kan ik met mildheid naar mezelf en anderen kijken en daarin soms ook glimlachen of schateren (dit laatste klink misschien niet zo gelijkmoedig maar is dat wel). Het is een energie die er dan even uit moet en dat is ook oké.
Tot zover de trainingen.
Dit jaar is ook het jaar dat de individuele begeleiding een vlucht lijkt te nemen. Heel fijn om te doen zowel in de huiskamer, werkkamer als tijdens het wandelen.
0 reacties